حسن اوو حئکایه لری / لچک ،ارزشی اسلامی ،فرهنگی ایرانی

حسن اوو حئکایه لری

لچک ،ارزشی اسلامی ،فرهنگی ایرانی

حجاب زن ،نه تنها عامل حفظ  گوهر درونی او در برابر نگاه ناشایستگان است بلکه موجب مصونیت اجتماعی اوست در ملاء عام ، و این ارزشی والاست بر نصف جمعیت هر جامعه و متضمن فعالیتهای اجتماعی سالم این قشر در جامعه خود. شاید برخی ها اینطور فکر کنند که حجاب با ظهوراسلام به وجود آمد و رنگ و بوی مذهبی به خود گرفت در حالی که اینگونه نیست بلکه حجاب قبل از اسلام در فرهنگ غنی ایران حضوری پر رنگ داشته است، بسیاری از مورخان معتقدند که پوشیدن لباس چین دار وشلوار بلند همچنین پوشاندن موهای سر در ایران قبل از اسلام هم وجود داشته است و وجود کتیبه هایی با این خصوصیات هم مؤید این حقیقت است.

قصد ما در این نوشته اشاره ای کوتاه بر عمق وجودی این ارزش در گوشه ای از ایران بزرگ است یعنی حسن اوو، منطقه ای که این ارزش معنوی را تا بحال با قداستی خاص در خود حفظ کرده است.

در حجاب کامل زنان حسن اوو علاوه بر اینکه خواست دین مبین اسلام ناب محمدی(ص) به خوبی حفظ می شود بلکه نشانه هایی از فرهنگ اصیل ایرانی هم به معرصه ظهور رسیده است، لباسهای چین دار و بلند زنان حسن اوو و چهارقدهای پر ارزششان علاوه بر معنی حجاب ، دارای ارزشی والاتر هم هست وآن جلوگیری از وقوع درگیریهای خونین و وقوع قتل است، بدین ترتیب که زنان حسن اوو از روی روسری پوشاننده موها، پوشش دیگری بنام«لچک»می اندازند که جنبه فرهنگی منظقه ای دارد. ارزش این پوشش به حدی می باشد که در موارد درگیری و وقوع قتل اگر خانمی از طرف مقابل این پوشش خود را به سر راه مهاجمین بیندازد و آنها را به حرمت لچک قسم دهد که از ادامه درگیری خودداری کنند، بلافاصله افراد مهاجم صحنه را ترک می کنند و خونریزی پایان می یابد.

وجود چنین حرمتی بر حجاب زنان در منطقه حسن اوو نشان از فرهنگی عمیق دارد که بر حجاب ارزش قایل است و با ظهور نعمتی بنام اسلام ومسلمان شدن مردم منطقه ، این ارزش از جایگاه ویژه ای برخوردار شد و همچنین با پیروزی انقلاب اسلامی ایران و برپایی حکومت مقدس جمهوری اسلامی ایران زنان با حجاب به جایگاه اجتماعی خود هم دست یافتند.

                                                               علیرضا محمدیان  -  سونگون

حسن اوو حئکایه لری (سید آباد)/جسد سالم در قبر

بسم الله الرحمن الرحیم

حسن اوو حئکایه لری (سید آباد)

 

جسد سالم در قبر

 

سالم ماندن جسد در قبر اگر با روشهایی از قبیل مومیائی کردن نباشد با دلائل روشن دینی ممکن است که از جمله آن تقوا و مقید بودن بر انجام غسل جمعه است به گفتۀ حجت الاسلام و المسلمین صالحی خوانساری از اساتید حوزه علمیه قم، تقوا بر تن و جسم انسان به طور فیزیکی اثر می‌گذارد، پاکی روح و تقوا به جسم انسان خاصیتی می‌دهد که یکی از اثرات مهم آن نپوسیدن جسم بعد از مرگ است.

خاک "حسن اوو" که لایق همچون انسانهای مؤمنی می باشد در گذشته چنین مواردی را در خود نشان داده است، یکی از این موارد در روستای "سیدآباد حسن اوو" رخ داده است. بطوری که چند دهه قبل در این روستا با تکمیل ظرفیت آرامگاه روستا ، اهالی تصمیم می گیرند که درگذشتگان را در جای دیگری دفن کنند، با یکی از سالخوردگان روستا مشورت می کنند که وی محلی را به آنها نشان می دهد و می گوید که سالهاست که این محل بصورت مرتع نزدیک روستاست و بهتر است آرامگاه جدید همانجا باشد. وقتی اولین قبر برای درگذشته کنده می شود، در محل کنده شده به جسد سالم جوانی بر می خورند که دارای ریشی سیاه بود و جسدش کاملاٌ سالم مانده بود بطوری که حتی عرق بر جبین وی آشکار بوده است، پس از این واقعه اهالی با روحانی محل بر جسد سالم جوان نماز گزارند و دوباره به خاک سپردند .

 

به قلم: علیرضا محمدیان - سونگون

حسن اوو حئکایه لری (دونگاه)

حسن اوو حئکایه لری (دونگاه)

به قلم : علیرضا محمدیان - سونگون 

بسم الله الرحمن الرحیم

عزت و شرف شهید و شهادت

جان هر انسان و فرزندانش برایش عزیز است و کمتر انسانی پیدا می شود که حاضر باشد جان خود و عزیزانش را در مقابل بهائی از دست بدهد،اما در این میان ممکن است فرهنگی وجود داشته باشد که در آن فرهنگ، در مقابل برخی ارزشهای معنوی، جان ارزشی نداشته باشد، از جملۀ این فرهنگ ها ،فرهنگ حاکم بر منطقه "حسن اوو" " قره داغ" است؛ که  در آن ارزش معنوی وطن مقدم بر جان انسان و عزیزانش می باشد و هر کسی که در راه وطن جان خود را از دست دهد به ارزشی بس والا دست یافته است که همانا درجه والای شهادت می باشد و شهید کسی است که این ارزش والا را به جان خریده است.

                                                                                                 

                                                                                                                      

 روزی را به یاد دارم که در آن روز نوری معنوی به روستای سونگون نزدیک می شد و آن حضور شهیدی بود که جان خود را فدای وطن کرده بود و کاروان فرشتگان حامل اش سونگون را هم لایق گذرگاه پر معنایشان دانسته بودند .سرباز شهید "سعید داداشی" اهل روستای "دونگاه" بود که راه عبورشان از روستای ما بود .آن روز هوا سرد بود اما همین سردی هم نتوانسته بود مانع از آن شود که اهالی سونگون اعم از مرد و زن ، کوچک و بزرگ، پیر و جوان به استقبال شهید گلگون کفن خودشان نشتابند. با ورود تابوت سرباز شهید به سونگون صدای شیون عجیبی بلند شد ، مادر بزرگم "زری" با پای برهنه  به  میزبانی قهرمان شهادت شتافت. شهید با همراهی عده ای از اهالی سونگون و عده ای از اهالی "دونگاه" و اهالی روستاهای اطراف که جهت استقبال از شهید به سونگون آمده بودند تا "دونگاه" تشییع شد . مراسم تشییع  تا فاصله ای کم از سونگون (بنده نه دیرسه یی) که معدن سونگون جهت حمل ماشین آلات معدنی راه خاکی حاضر کرده بود، به راحتی صورت گرفت اما از آنجا به بعد تابوت شهید راه صعب العبوری را در پیش داشت . سرباز شهید متأهل بوده و دارای فرزند چند ماهه ، در میان راه در منطقه "نیمدارلی" مادر،  خواهر و عیال اش خود را به جنازه شهید رساندند. پدرم از سونگون تا "دونگاه" و مراسم کفن و دفن در کنار خانواده شهید بود .در همه مراسمات سرباز شهید "سعید داداشی" سیلی از اهالی منطقه به روستای "دونگاه" سرازیر می شدند. این ارزش گذاری در "حسن اوو" نسبت به مقام شهید علتی نداشت جز این که وطن عزیز است و کسی که جان اش را فدای وطن کند نور چشم این مردم. روحشان شاد ، راهشان پر رهرو باد.                   .