حسن اوو حئکایه لری (دونگاه)

به قلم : علیرضا محمدیان - سونگون 

بسم الله الرحمن الرحیم
عزت و شرف شهید و شهادت
جان هر انسان و فرزندانش برایش عزیز است و کمتر انسانی پیدا می شود که حاضر باشد جان خود و عزیزانش را در مقابل بهائی از دست بدهد،اما در این میان ممکن است فرهنگی وجود داشته باشد که در آن فرهنگ، در مقابل برخی ارزشهای معنوی، جان ارزشی نداشته باشد، از جملۀ این فرهنگ ها ،فرهنگ حاکم بر منطقه "حسن اوو" " قره داغ" است؛ که  در آن ارزش معنوی وطن مقدم بر جان انسان و عزیزانش می باشد و هر کسی که در راه وطن جان خود را از دست دهد به ارزشی بس والا دست یافته است که همانا درجه والای شهادت می باشد و شهید کسی است که این ارزش والا را به جان خریده است.
                                                                                                 
                                                                                                                      
 روزی را به یاد دارم که در آن روز نوری معنوی به روستای سونگون نزدیک می شد و آن حضور شهیدی بود که جان خود را فدای وطن کرده بود و کاروان فرشتگان حامل اش سونگون را هم لایق گذرگاه پر معنایشان دانسته بودند .سرباز شهید "سعید داداشی" اهل روستای "دونگاه" بود که راه عبورشان از روستای ما بود .آن روز هوا سرد بود اما همین سردی هم نتوانسته بود مانع از آن شود که اهالی سونگون اعم از مرد و زن ، کوچک و بزرگ، پیر و جوان به استقبال شهید گلگون کفن خودشان نشتابند. با ورود تابوت سرباز شهید به سونگون صدای شیون عجیبی بلند شد ، مادر بزرگم "زری" با پای برهنه  به  میزبانی قهرمان شهادت شتافت. شهید با همراهی عده ای از اهالی سونگون و عده ای از اهالی "دونگاه" و اهالی روستاهای اطراف که جهت استقبال از شهید به سونگون آمده بودند تا "دونگاه" تشییع شد . مراسم تشییع  تا فاصله ای کم از سونگون (بنده نه دیرسه یی) که معدن سونگون جهت حمل ماشین آلات معدنی راه خاکی حاضر کرده بود، به راحتی صورت گرفت اما از آنجا به بعد تابوت شهید راه صعب العبوری را در پیش داشت . سرباز شهید متأهل بوده و دارای فرزند چند ماهه ، در میان راه در منطقه "نیمدارلی" مادر،  خواهر و عیال اش خود را به جنازه شهید رساندند. پدرم از سونگون تا "دونگاه" و مراسم کفن و دفن در کنار خانواده شهید بود .در همه مراسمات سرباز شهید "سعید داداشی" سیلی از اهالی منطقه به روستای "دونگاه" سرازیر می شدند. این ارزش گذاری در "حسن اوو" نسبت به مقام شهید علتی نداشت جز این که وطن عزیز است و کسی که جان اش را فدای وطن کند نور چشم این مردم. روحشان شاد ، راهشان پر رهرو باد.                   .